Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.
Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.
Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.
Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number. | تصور کنید در یک پایتخت اروپایی که زبان محلی مردمش را نمیدانید، در حال میلکردن ناهار هستید. پیشخدمت چندان به زبان انگلیسی مسلط نیست، اما هرطور شده از غذاهای موجود در منو سر در میآورید و یکی را انتخاب میکنید و سفارش میدهید. آن غذا را میل میکنید و هزینهاش را میپردازید. حال تصور کنید که هنگام گشتوگذار، مسیر را اشتباه میروید و گرسنه و تشنه به روستایی در آمازون میرسید. مردم آنجا نمیدانند با شما چه کنند. ادای جویدن را تقلید میکنید، اما آنها بهاشتباه فکر میکنند زبان شما بدوی است. وقتی دستانتان را بهنشانۀ تسلیم بالا میبرید، فکر میکنند که میخواهید حمله کنید. برقراری ارتباط بدون بافت و زمینۀ مشترک، دشوار است. برای مثال، سایتهای رادیواکتیو باید دهها هزار سال دستنخورده باقی بمانند. بیشتر گویشوران امروزی بهسختی میتوانند زبان انگلیسیِ هزار سال پیش را بفهمند. ازاینرو هشدارهایی را در کنار زبالههای اتمی قرار میدهند که برای هزار سال آینده نیز گویا باشد. کمیتههای مسئول این کار همه چیز را امتحان کردهاند؛ از برجستگیهای میخمانند غولپیکر از جنس بتن گرفته تا تابلوی معروف «جیغ» اثر ادوارد مونک و گیاهان اصلاحشدۀ ژنتیکی که رنگ آبی هشداردهنده به خود میگیرند. نمیتوان تضمین کرد که هیچیک از آنها در آینده برای مخاطب مفهوم باشند. برخی از افرادی که روی این پیامهای هشداردهندۀ زبالههای اتمی کار کردهاند، با معضلی بزرگتر از این نیز مواجه بودهاند: برقراری ارتباط با زیست فرازمینی. موضوع کتاب «زبانهای فرازمینی» نوشتۀ دنیل اوبرهاوس، روزنامهنگار نشریۀ Wired، همین است. کسی نمیداند فرازمینیها چگونه اطلاعات را دریافت میکنند. در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ با فضاپیمای پایونیر ۱۰ و ۱۱ دو لوح ارسال شدند که پیکرهای برهنۀ انسان و یک نقشۀ کلی برای یافتن زمین را نشان میدادند. ساده است، اما همینها نیز فرض را بر این میگذارد که بیگانگان میتوانند ببینند. شانس اینکه کسی این دستسازهها را بیابد چندان زیاد نیست؛ از همین رو، احتمال برقراری ارتباط از طریق ارسال امواج رادیویی از زمین که با سرعت نور حرکت میکنند، بیشتر است. اما رادیوی فضایی را نیز باید مثل رادیوی زمینی با فرکانس درست تنظیم کرد. چطور ممکن است بیگانگان بهطور اتفاقی فرکانس صحیح را بیابند؟ لوحهای فضاپیمای پایونیر با یک نگارۀ ساده از اتم هیدروژن که قطبیت مغناطیسی آن در فرکانس ۱۴۲۰ مگاهرتز تناوب دارد، سرنخی ارائه میکند. از آنجایی که هیدروژن فراوانترین عنصر در هستی است، امید است که این نگاره همانند نوعی شمارۀ تلفن عمل کند. |